05-04-2017 Chitwan en Pokhara, Nepal

Na ons neushoorn avontuur trekken we de dag erna er zelf op uit met de fiets. Het is niet zoals in Nederland en het kost ons moeite om nog een beetje een normale fiets te vinden (en Wouter wilde ook nog eens persé een roze). We fietsen door landbouwdorpjes en rijstvelden, de weg verandert van asfalt in zand, in stro en uiteindelijk in een rivier. Samen met de waterbuffels steken we deze over en omzeilen de ticketoffice van het 2e deel van Chitwan National Park. We vinden een verlaten uitkijktoren bij een mooi meer, maar verder is er niet zoveel. We rijden over de boomwortels en door het zand richting 20.000 lake, waar ook weleens wat grotere dieren te zien zijn. Helaas onderweg een controle post die vraagt naar onze ticket. We geven de ticket van de dag ervoor, samen met een mentos en een mooie lach en uiteindelijk mogen we door. Ook dit meer is wel mooi maar het ontbreekt aan wildlife, dan zul je toch vroeger in de ochtend moeten gaan denk ik.
Terug in Chitwan loop ik in mijn eentje nog even naar de rivier en zie daar tot mijn verbazing toch nog een neushoorn! Hij zit langs de kant en laat zich moeilijk zien. Ik besluit geduldig te zijn en te wachten. Terwijl de zon onderzakt en de muggen blij zijn met dit feestmaal, komt er plotseling een 2e neushoorn uit de bosjes. Het is een tiener nog zonder hoorn en dik pantser. Er ontstaat wat commotie tussen de 2 en dan mag ook deze puber gebruik maken van de rivier. Prachtig!

Na Chitwan pakken we de bus naar Pokhara, het is een lange stoffige rit langs afgronden waar je niet blij van wordt. In Pokhara vinden we een leuk hotel met chinese eigenaresse. Eindelijk weer eens een superzacht bed is ook wel fijn. We bekijken het meer, nemen een massage en eten een lekker appeltaartje van de bakker. De volgende morgen kijken we wat rond in het plaatsje, het is bewolkt en niet veel later barst het noodweer los. We zien zelfs nog paragliders in de lucht boven het meer terwijl de bliksemschichten rondschieten Eentje land in het golvende water, ik wordt er niet zo blij van; Morgen gaan wij!

Gelukkig is het de volgende morgen weer helemaal helder en zonnig, we vertrekken in een klein busje met allemaal stoere mannen omhoog naar het puntje van de berg op 1700 meter. We ontvangen wat instructies, worden aan onze stoere man gekoppeld, krijgen een go-pro in onze handen gedrukt en ineens beseft Wouter dat ik al ben gevlogen.
Het is prachtig hierboven, onder ons de rijstvelden en kinderen die zwaaien terwijl we rustig overzweven. We blijven ongeveer 20 min in de lucht (Wouter wat langer want die weegt natuurlijk niks) en landen dan soepeltjes naast het meer beneden.
Dit was echt heel leuk om te doen, met skydiven op Texel moet je het natuurlijk hebben van de snelheid in het begin, maar dan is het ook zo voorbij. Nu was het veel rustiger en genieten. Een aanrader!